Śledź nas na:



Problematyka utworów Adama Mickiewicza

  1. Oda do młodości
  2. Ballady i romanse: Romantyczność, Świtezianka
  3. Dziady cz. II
  4. Dziady, cz. IV
  5. Dziady, cz. I
  6. Dziady, cz. III
  7. Grażyna. Powieść litewska.
  8. Konrad Wallenrod

Oda do młodości (czas powstania: 1820)

W czasie studiów w Wilnie (okres wileński) Mickiewicz wraz z gronem najbliższych przyjaciół współtworzył tajne Towarzystwo Filomatów - miłośników nauki. Celem ugrupowania było zdobywanie i popularyzowanie wiedzy, krzewienie ideałów Oświecenia oraz odwoływanie się do poetyki klasycystycznej (oda). Po ukończeniu studiów uniwersyteckich w 1819 roku poeta przeniósł się do prowincjonalnego Kowna, gdzie przyjął posadę nauczyciela literatury, historii i prawa. Życie tutaj wydawało się Mickiewiczowi nudne i monotonne, niezbyt lubił swoją pracę, stale utrzymywał kontakt listowny z członkami stowarzyszenia, jednak dręczyła go samotność. Jedynym ratunkiem wydawała się poezja, powstawały wtedy pierwsze ballady. Zmiana osobowości Mickiewicz. nastąpiła latem 1820 roku, kiedy to podczas wakacji poznał Marylę Wereszczakównę, narzeczoną hrabiego Puttkamera. Dziewczyna wydawała się młodzieńcowi odległa, nieosiągalna. Zakochał się  
w niej, a Marylę cieszyła obecność i adoracja Mickiewicza. Spędzali ze sobą sporo czasu, jednak legalny związek nie wchodził w rachubę. Przeszkodą był przede wszystkim status społeczny: ubogi nauczyciel z Kowna w niczym nie mógł zagrozić zamożnemu hrabiemu. To wtedy w poecie narodził się bunt - bunt przeciw ustalonemu porządkowi, wyznawanym ideałom - przeciwko temu, co przestarzałe i co podważa prawo do ludzkiego szczęścia (np. związki małżeńskie zawierane przez osoby z tych samych sfer społecznych lub  
o podobnym statusie materialnym). 1 „Oda do młodości" powstała w opozycji do starego ładu, stała się wyzwaniem dla dawnego świata. Wysławiała młodość, widząc w niej nadzieję na przemianę, w cień spychała dawny porządek, rozkazując mu ustąpić, by znaleźć miejsce dla nowego pokolenia i nowych wartości. Akcentowane dotychczas przez poetę ideały Oświecenia (wiara w rozum, naukę), miały zastąpić nowe: bunt, walka, wspólne działanie, miłość, braterstwo, odwaga i męstwo. Poeta w utworze kilkakrotnie zwraca się do młodości (apostrofa):

„Młodości! dodaj mi skrzydła! (...)

 Młodości! ty nad poziomy

Wylatuj, a okiem słońca

Ludzkości całe ogromy

Przeniknij z końca do końca."

Oda napisana jest w stylu podniosłym, patetycznym, całość to jakoby apoteoza młodości.

___________________________________________________________________________

1.  M. Dernałowicz, Adam Mickiewicz, Warszawa 1979, s. 10 - 12.



Zobacz także