VII. Bohater nieszczęśliwy, wyobcowany, szalony, mający problemy życiowe.

1. Ballada „Romantyczność"

• Karusia

  „To strzela wokoło oczyma,

  To się łzami zaleje;

  Coś niby chwyta, coś niby trzyma;

  Rozpłacze się i zaśmieje."

Ukazane jest roztargnienie Karusi, raz płacze, raz się śmieje. Nie może się odnaleźć.

• „Ty już umarłeś? Ach! Ja się boję!

  Czego się boję mego Jasieńka?"

Ukazany jest strach Karusi przed Jasieńkiem.

• „Weź mię, ja umrę przy tobie,

  Nie lubię świata."

Karusia pragnie odejść ze świata, gdyż tęskni za swoim Jasieńkiem.

• „Źle mnie w złych ludzi tłumie,

  Płaczę, a oni szydzą;

  Mówię, nikt nie rozumie;

  Widzę, oni nie widzą!"

Karusia stwierdza, ze ludzie jej nie rozumieją i uważają za szaloną.

2. Ballada „Lilie"

• Pani

  „Ach, pójdę aż do piekła,

  Zniosę bicze, pochodnie

  Byleby moją zbrodnię

  Wieczysta moc powlekła."

Pani pragnie spokoju, gdyż od popełnienia zbrodni na swym mężu, cały czas się boi i gryzie ją sumienie.

• „Pani zapomnieć trudno.

  Nie wygnać z myśli grzechu,

  Zawsze na sercu nudno,

  Nigdy na ustach śmiechu.

  Nigdy snu na źrenicy!

  Bo często w nocnej porze

  Coś stuka się na dworze,

  Coś chodzi po świetlicy ..."

Pani boi się spać, gdyż w wyobraźni tworzą sie przerażające ją obrazy. Ma manie prześladowczą. Ukazane są przeżycia wewnętrzne i psychiczne takie jak niepokój, strach, ból i cierpienie.

• „Ach, znam, żem warta kary,

  Byle się pozbyć mary,

  Zrzekę się mego zbioru

  I pójdę do klasztoru,

  I pójdę w ciemny las."

Pani pragnie „wyciszenia", wie, że zasługuje na karę. Pragnie jej doznać, aby tylko „się pozbyć mary". Chce pójść do klasztoru, aby uciec od wszystkiego co ją dręczy.