Śledź nas na:



Koncepcja poety i poezji w romantyzmie - konspekt

Konspekt na temat koncepcji poety i poezji w romantyzmie.

Epoka romantyzmu wykształciła wielu doskonałych poetów, którzy w swych utworach zawierali, każdy odrębną, indywidualną koncepcję swojej poezji. Każdy z nich, za podstawę uznał swobodę twórczą starając się ukazać swój własny sposób tworzenia oraz niezwykła rolę poety, wznoszącego się ponad rzeczywistością. Poezja była dla nich, jakby ich cząstką, gdyż w niej wyrażali swe myśli, uczucia oraz postawę wobec świata i ludzi. Poezja ta, ma to do siebie, że jako wytwór wyobraźni i różnorodność poglądów poety, przyjmuje rozmaite kształty i nie można jej ostatecznie zdefiniować, czy wyznaczyć ściśle określonych celów. Można jedynie wysnuwać jej subiektywne koncepcje i ujmować ją w indywidualne ramy własnej twórczości. Poetami, budującymi własne koncepcje twórcy i dzieła byli: Fryderyk Schelling, Fryderyk Schlegel, Adam Mickiewicz, Juliusz Słowacki, Zygmunt Krasiński oraz Cyprian Kamil Norwid.

I. Koncepcja poety i poezji w Niemczech.

a) Fryderyk Schelling

  • „Geniusz poetycki"

    „Twórca, chociaż boskości nie rozpoznaje, w sposób naturalny wyraża ją - i objawia, nic o tym nie wiedząc, tym, którzy to rozumieją, najbardziej skryte ze wszystkich tajemnic: jedność istoty boskiej i naturalnej oraz wnętrze owej najbardziej błogosławionej natury, w której nie istnieją przeciwieństwa; dlatego już w najbardziej odległej starożytności czczono poetów jako tych, których ustami przemawiali bogowie, jako ludzi przez nich natchnionych i owładniętych entuzjazmem".

    Poeta stwierdza tutaj, iż twórca wyraża boskość, nic o tym nie wiedząc, objawia tajemnicę istnienia, odkrywa praprzyczyny oraz pokazuje jedność istoty boskiej i natury. Twórca jest owładnięty entuzjazmem, jest natchniony przez Boga, przez niego przemawia Bóg. Poeta bardzo wysoko ocenił twórcę ukazując go, jako kogoś wyjątkowego, niezwykłego i doskonałego.

b) Fryderyk Schlegel

  • „Poezja romantyczna"

  • „Definicja poezji może określać tylko to, czym poezja powinna być,a nie to, czym istotnie była lub jest".

    Poeta stwierdza, ze nie może być jednej skończonej definicji poezji, gdyż poezja przez cały czas się rozwija, jest postępowa, ma cechy ponadczasowe.

  • „Poezja romantyczna jest progresywną poezją uniwersalną. Jej powołaniem jest nie tylko ponowne zjednoczenie wszystkich rozdzielonych gatunków poezji, lecz także zbliżenie poezji z filozofią i retoryką Ona chce i również powinna bądź umieszczać, bądź stapiać ze sobą poezję i prozę, genialność i krytykę, poezję umiejętną i poezję naturalną; sprawić, aby poezja była żywa i towarzyska, a życie i społeczeństwo było poetyczne".

    Poeta przedstawia zadania poezji, tj. „zjednoczenie gatunków poezji, zbliżenie poezji do filozofii i retoryki, genialności do krytyki, połączenie dwóch rodzajów poezji: wypaczonej i amatorskiej. Następnie poeta stwierdza, iż poezja musi być żywa i społeczna.

  • „Poezja romantyczna znajduje się jeszcze w procesie stawania się, ba, to właściwie jest jej właściwą istotą, ze może ona tylko wiecznie stawać się, nigdy nie dochodząc skończoności. Nie może jej wyczerpać żadna teoria. Jedynie ona jest nieskończona, jak też wolna i za swe pierwsze prawo uznaje to, że swoboda pisana nie znosi żadnego prawa nad sobą (...). Bowiem w pewnym sensie wszelka poezja jest albo powinna być romantyczna".

    Poeta mówi, iż poezja ciągle się rozwija, jest w procesie stawania się, ciągle trwa i nigdy nie dochodzi do skończoności - jest wolna. Każda poezja albo jest romantyczna albo powinna taką być.



Zobacz także