Śledź nas na:



Oda do młodości - streszczenie

"Oda do młodości" to utwór napisany w Kownie w 1820 roku. Stanowi dowód ścierania się klasycznych reguł z nowymi, romantycznymi tendencjami. Wyraża ona dążenie do powszechnego szczęścia, przekonanie o konieczności likwidacji zła w samym zarodku, wezwanie do walki o postęp i dobro ludzkości, do przebudowy świata. Kompozycja utworu została oparta na kontraście między zmaterializowanym światem samolubów a młodymi, którzy kierują się szlachetnymi ideałami.

Motywem konstrukcyjnym jest motyw lotu. Z lotu ptaka można obejrzeć martwy świat, dzięki skrzydłom ulecieć w "rajską dziedzinę ułudy". W dole można zobaczyć "płaza w skorupie", czyli egoistyczny świat samolubów. W dalszej części wiersza motyw lotu zostaje zastąpiony obrazem walki, w której żadna ofiara nie idzie na marne, staje się bowiem kolejnym szczeblem w drodze do postępu i wspólnego szczęścia.

"I ten szczęśliwy, kto padł wśród zawodu.
Jeżeli poległym ciałem
Dał innym szczebel do sławy grodu".

W ostatniej części utworu odnajdujemy obraz nowego świata, wyłaniającego się z zamętu ducha.

"Oda" łączy w sobie w sposób harmonijny elementy klasyczne z romantycznymi.

Echa oświeceniowych haseł to pogarda dla wszelkiej ciemnoty i zacofania, optymistyczna wiara w postęp, kult dla przyjaźni i wspólnego działania, idee równości i braterstwa wyrażone w hasłach:

"Razem, młodzi przyjaciele!...
W szczęściu wszystkiego są wszystkie cele".

Romantyczne natomiast jest przekonanie, że są siły potężniejsze od rozumu, takie jak miłość, młodzieńczy zapał i entuzjazm:

"Tam sięgaj, gdzie wzrok nie sięga,
Łam, czego rozum nie złamie:
Młodości! orla twych lotów potęga,
Jako piorun twoje imię".
O romantycznej postawie poety świadczy też zerwanie z ograniczonością i pogardą dla współczesnego świata:

"Niechaj, kogo wiek zamroczy,
Chyląc ku ziemi poradlone czoło,
Takie widzi świata koło, jakie tępymi zakreśla oczy".

 



Zobacz także