VII. LITERATURA WSPÓŁCZESNA

Trudna sytuacja społeczna i polityczna związana z wojną, spowodowała, że współczesność stworzyła obraz poety moralisty i nauczyciela.

1. Czesław Miłosz

• „Walc"

Wiersz nawiązuje do apokalipsy. Kobieta stojąca przy oknie ma wizję apokalipsy. Widzi swojego syna, poetę, który się nie urodził. W czasie wojny, człowiek traci sens życia, giną w nim uczucia. Zapomina, o co miał walczyć i po co, traci też swoją godność. Miłosz snuje refleksje nad samotnością ginących, nad tym, że tracą oni wspólne słowo z tłumem.

• „Ars poetica"

Sztuka poetycka ma polegać na tym, żeby czytelnik rozumiał poetę. Wyrażona jest tęsknota do „formy bardziej pojemnej, która nie byłaby zanadto poezją ani zanadto prozą". Język poezji natomiast nie powinien narażać „autora ni czytelnika na męki wyższego rzędu", nie powinien być zbyt sztuczny i skomplikowany. Poeta może przemawiać różnymi glosami i wyrażać różne postawy. Zobowiązuje go to jednak, do dokonywania wśród nich wyboru i opowiadania się po stronie dobra i prawdy.

2. Tadeusz Różewicz

• „Kto jest poetą"

Różewicz stwierdza, że poetą może być każdy, bez względu na to, co robi, kim jest i jakim założeniom życiowym jest oddany.

„poetą jest ten który pisze wiersze

i ten który wierszy nie pisze

poetą jest ten który zrzuca więzy

i ten który więzy sobie nakłada

poetą jest ten który wierzy

i ten który uwierzyć nie może

poetą jest ten który kłamał

i ten którego okłamano

poetą jest ten który jadał z ręki

i ten który odrąbał ręce (...)

poetą jest ten który odchodzi

i ten który odejść nie może."^xxix