W młodości ciała i ducha Mickiewicz upatruje szansy na przemianę, słowa kieruje do swoich rówieśników, przyjaciół, apeluje do nich o zjednoczenie i walkę z przestarzałymi zasadami, hasłami, choć ma świadomość tego, że nie będzie to łatwy bój:

„Choć droga stroma i śliska, / Gwałt i słabość bronią wchodu"

Przytacza przykład Heraklesa, jako dzielnego, odważnego bohatera mitologicznego, młodości przypisuje taką potęgę:

„Tam sięgaj, gdzie wzrok nie sięga; 
Łam, czego rozum nie złamie..."

W utworze uwidacznia się kontrast pomiędzy przeszłością -„obszarem gnuśności zalanym odmętem" a przyszłością - „W szczęściu wszystkiego są wszystkich cele". „Oda do młodości" to utwór pełen dynamiki, optymistyczny. Poeta wierzy we współdziałanie młodych, którzy ruszą bryłę z posad świata, a tym samym odmienią oblicze rzeczywistości. ² 

Ballady i romanse: Romantyczność, Świtezianka

Ballady i romanse to tytuł zbioru poezji Adama Mickiewicza, wydanego w 1822 roku. Od tego momentu przyjmuje się początek epoki romantyzmu. Tomik zawierał m.in. dwa sztandarowe utwory: „Romantyczność" i „Świteziankę".

Pierwszy z nich rozpoczyna się cytatem z Szekspira:

Zdaje mi się, że widzę... gdzie? 
Przed oczyma duszy mojej.

Bohaterką ballady jest dziewczyna imieniem Karusia. Pośrodku małego miasteczka tworzy się zbiegowisko. Wszyscy obserwują dziwne zachowanie Karusi, która wydaje się rozmawiać z duchem ukochanego Jasieńka. Autor przedstawia krótkie dzieje tej miłości oraz nieszczęście dziewczęcia przekonanego o kontakcie ze zmarłym. Za życia chłopak darzył Karusię ogromnym uczuciem, ona również bardzo go kochała. Mimo upływu czasu ciągle czuje obecność ukochanego, wydaje jej się, że jest w pobliżu, niemal dotyka jego ust. Mara znika nad ranem, wraz z pierwszym pianiem koguta. Wtedy to dziewczyna pada i przemawia do Jasieńka, by i ją zabrał ze sobą, ponieważ źle czuje  wśród ludzi, którzy kpią z jej cierpienia. Jednak zgromadzeni na placu mieszkańcy miasteczka wierzą dziewczynie, wierzą również  
w potęgę miłości po śmierci:

„Mówcie pacierze! - krzyczy prostota -

Tu jego dusza być musi/ Jasio być musi przy swej Karusi, /On ją kochał za żywota!"

___________________________________________________________________________

2. Tamże, s. 13.