Poezja ma za zadanie podtrzymywać ducha narodowego i wpajać nienawiść do wroga. Poeta jest natomiast duchowym przywódcą narodu, wieszczem, który swoją twórczością przekazuje pokoleniom najcenniejsze wartości, wzywa do buntu. Mickiewicz zwraca uwagę na dwojaką naturę poezji: jest ona narzędziem walki i jednocześnie przedmiotem zachwytu. Wierzy on, że ludowa pieśń zawiera w sobie nieskażoną myśl, prawdę oraz jest podstawą narodowej świadomości i polskiej tradycji.

• „Dziady cz III"

• „Boga natury godne takie pienie!

Pieśń to wielka, pieśń - tworzenie,

Taka pieśń jest siła, dzielność,

Taka pieśń jest nieśmiertelność!

Ja czuję nieśmiertelność, nieśmiertelność tworzę,

Cóż ty większego mogłeś zrobić - Boże?"

Są to słowa Konrada w „Wielkiej Improwizacji". Stwierdza, iż jego pieśń będzie nieśmiertelna i silna. Bóg nie potrafi tworzyć takich dzieł, jest jedynie twórcą świata. Poeta też jest twórcą, ale nie może tworzyć nieskończenie wiele dzieł.

• „Kocham was, me dzieci wieszcze!

  Myśli moje! Gwiazdy moje!

  Czucia moje! Wichry moje!

  W pośrodku was jak ojciec wśród rodziny stoję,

  Wy wszystkie moje!"

Tutaj Konrad jest zapatrzony we własne wzorce i własną twórczość. Przejawia się tu samouwielbienie.

- „Ja mistrz!"

Konrad określa siebie, jako wielkiego poetę, mistrza o wielkiej skali możliwości i talentu. Wyegzekwowane jest tutaj poczucie wyższości i mocy twórczej.

• „Nad wodą wielką i czystą"

  - „ (...) a mnie płynąć, płynąć, płynąć".